Peter Van den Begin: “Ik heb meer in mijn mars dan de komiek of de slechterik”

Waar ben jij verliefd geworden op theater?

“Mijn ouders hadden een bloemenwinkel in Berchem, maar ze hielden er daarnaast ook een rijk gevuld sociaal leven op na. Dat kwam doordat mijn papa toneel speelde en regisseerde bij De Bloeyende Wijngaerd in Berchem. Ze kenden hem dus goed in toneelkringen, en zo werd hij op een dag gevraagd om een zieke acteur te vervangen bij het legendarische revuetheater Oud België in Antwerpen. Zo is hij daar verzeild geraakt, en ik ging maar al te graag mee.”

“Als peuter was ik dus al kind aan huis in theaterzalen. Tijdens de pauzes mocht ik zelfs mee in de loges! Daar liepen dan de Antwerpse coryfeeën rond die elke week een nieuwe revue maakten met zang en dans, nog voor de hoogdagen van Gaston en Leo. Soms mocht ik zelfs een klein rolletje spelen. Ik wist toen al: dit is wat ik wil doen. Heel mijn lager en middelbaar onderwijs was het wachten tot ik naar de toneelschool kon om aan mijn leven te beginnen. Allemaal dankzij dat revuetheater. Ik heb de vele mooie herinneringen meegenomen in de reeks ‘Oud België’, die ik zo’n 15 jaar geleden met Stany Crets heb geschreven. In zekere zin was dat een eerbetoon aan het variététheater van weleer.”

VAN KOMISCH NAAR TRAGISCH

Is je sterke band met het revuetheater de reden waarom we je vroeger vooral in komische rollen zagen?

“Dat zal daar wel mee te maken hebben, ja. Ik ben in die komische sfeer opgegroeid. En met ELISABETH, het productiehuis dat ik met Stany had opgericht, maakten we ook veel comedy. Dat begon met ‘De Raf & Ronny Show’, een sitcom over werkloze acteurs die in de gekste situaties terechtkwamen. En dan waren er natuurlijk ook de typetjes Debby en Nancy. Zodra je vooral komische rollen speelt, kom je al snel in een bepaalde schuif terecht. Het is niet makkelijk om daar weer uit te kruipen.”

De laatste tijd zien we je meestal in dramareeksen, zoals ‘De Twaalf’ en ‘1985’. Je bent dan toch uit die schuif geraakt?

“Er is inderdaad een evolutie. Ik krijg nu rollen aangeboden die ik vroeger niet had gekregen, omdat ze ver weg liggen van het komische. Al zijn er ook bij die dramatische rollen schuiven waarin je verzeild kan raken. Als ik in een dramareeks speelde, werd ik vaak aan de slechte kant van het verhaal gecast, als de bad guy in ‘Matroesjka’s’ bijvoorbeeld. Dat heeft ook te maken met je fysiek, met je uiterlijk. Maar wat ik zo verfrissend vond aan ‘1985’ is dat ik daar één van de good guys was (rijkswachtmajoor Herman Vernaillen, red.). In ‘De Twaalf’ was mijn personage (advocaat Frank Dedoncker, red.) wat grijzer, maar eerder een goed mens dan een slechterik. Het is plezant om te laten zien dat ik nog wat anders in mijn mars heb dan variaties op dezelfde soort rollen.”

“We leven hier in België in een kleine markt. Maar sinds een aantal jaren heb ik een casting agent in Frankrijk, waar ook af en toe projecten uit de bus komen. Ook voor Wallonië, waar ze me minder goed kennen. Daar word ik dus minder in een hokje gecast. Niet dat ik niet graag de slechterik of de komiek ben, maar het is voor een acteur altijd leuk om een groot gamma aan verschillende rollen te spelen.”

MET DE FAMILIE OP HET PODIUM

Je stond dit theaterseizoen met je vrouw en twee dochters op de planken in ‘Reymer, it’s a family affair’. Een muzikale voorstelling met je gezin. Was dat buiten je comfortzone?

“Toch wel, want mijn meisjes en ik zijn geen muzikanten. Maar het is organisch gegroeid. Mijn vrouw Tine Reymer had een plaat uitgebracht in 2019. Een slechte timing, zo bleek achteraf, want corona en de lockdowns strooiden roet in het eten. Tine heeft ook een zware burn-out gehad, waardoor ze een tijdlang niet heeft opgetreden. Maar toen kwam er een vraag van het cultureel centrum in Ekeren, of ze toch niet wilde spelen. Onze oudste dochter stelde voor om dat dan met het hele gezin te doen, en tijdens de eerste repetities merkten we dat het werkte.”

“We brengen nummers van Tine, de meisjes zingen mee en ik verzorg vooral de percussie. Tussen de liedjes door vertellen we hoe die nummers zijn ontstaan en over de moeilijke periode die ons gezin heeft doorgemaakt. Het is heel persoonlijk, maar de warme reacties van het publiek zijn een hart onder de riem. We gaan er dus ook volgend theaterseizoen mee door. Vanaf september en oktober volgen er nog een twintigtal voorstellingen.”

Zien we je in 2024 nog meer in theatervoorstellingen opduiken?

“Het zal voorlopig bij ons familieproject blijven. Ik probeer theater- en televisiewerk zo veel mogelijk te combineren. Het laatste grote project was ‘Red Star Line’ voor Studio 100, een uitzonderlijke, spectaculaire machine. Maar het nadeel van theater is dat het bijna altijd ‘s avonds doorgaat, en dat is niet vanzelfsprekend als je kinderen hebt. Het leuke aan onze familievoorstelling is dat ik werk en gezin nu kan combineren.”

“Momenteel ben ik dus vooral bezig met film- en televisiewerk. Tot half maart ben ik ‘Dood spoor’ aan het draaien, een fantastisch scenario van Malin-Sarah Gozin, die ook onder andere ‘Tabula Rasa’ en ‘Clan’ heeft geschreven. Er komen nog twee langspeelfilms aan: het langspeeldebuut van regisseur Kat Steppe en een film van Frank Van Passel, na de zomer. En dan opnieuw de optredens… Het werk ligt dus niet stil.”

Een duivels dilemma om mee af te sluiten: theater of televisiewerk?

“Nee, kiezen doe ik niet. (lacht) Het is allebei zo anders, een andere concentratieboog. Als de mensen in hun stoeltjes zitten en de lichten uitgaan, dan bestaat alleen die wereld op het podium nog, alleen dat hier en nu, voor anderhalf uur. Het ene moment bestaat het nog, het volgende al niet meer. Bij film of tv moet je je energie verspreiden en verknippen over verschillende momenten. En op een set werken is prachtig. Maar het is de afwisseling die het zo mooi maakt. Ik zou ze allebei niet willen missen.”