De Souffleurs: Welk personage botste het hardst met je eigen persoonlijkheid?

Koen Van Steenbrugge

Ik speelde ooit Gino, een ruige werkloze fabrieksarbeider, stoer en gehuld in leer. Om snel aan geld te geraken werd het idee opgevat om te gaan strippen (het was een vrije bewerking van The Full Monty). In het dagelijks leven ben ik directeur en heb ik een netwerk in andere kringen. Op theater echter kon ik me volledig uitleven en een ander leven naspelen. Een droom als acteur, maar ik ervaarde toch enige vorm van schroom over wat mijn 'netwerk' ervan zou vinden. Gelukkig zien zij ook het verschil tussen man en personage. Of zit er misschien, diep verstopt in mij, toch een ruige, vuilgebekte stripper?

Colette Deryckere

Voor het stuk Gewone Tijm had ik geen tekst en moest ik het hele stuk in een rolstoel zitten. Mijn personage vertoonde de symptomen van iemand met een niet-aangeboren hersenletsel. Ik ben dan ook mijn licht gaan opsteken in een revalidatiecentrum waar zulke patiënten verzorgd worden. De verpleegkundigen waren zeer vriendelijk en ik heb de kans gekregen om een patiënt een hele dag te mogen observeren. Zo kon ik me beter inleven in mijn, toch niet zo simpele, rol. Het deed dan ook deugd dat ik na het stuk aangesproken werd door andere verpleegkundigen die zeiden dat het zeer geloofwaardig overkwam! Ik was aanvankelijk niet zo gelukkig met die rol, maar ben achteraf gezien toch blij dat ik zo'n personage heb mogen vertolken. Mijn respect voor mensen uit de zorg is er alleen maar groter op geworden.

Ben Philips

Een vijftal jaar geleden speelde Compagnie Fragiel het stuk Bent van Martin Sherman uit 1979. Het gaat over de vervolging van homoseksuelen in Nazi-Duitsland. Ik zag de auditie-oproep en wilde bewust de rol van de sadistische kampcommandant spelen omdat dit personage mijlenver van me af stond. Het leek me een uitdaging om een koude en gevoelloze officier te spelen, terwijl iedereen me kent als een ‘lieve teddybeer’. Ik liet hiervoor mijn haar volledig kaal scheren om er harder uit te zien. Mijn moeilijkste scène was toen ik het personage Rudy, gespeeld door mijn beste vriend, in elkaar moest slaan en hem zijn bril liet kapot trappen. Tijdens de voorstelling zaten mensen op de eerste rij met hun hoofd in de grond en durfden niet te kijken. Die Hauptsturmführer was emotioneel één van de zwaarste rollen die ik ooit speelde. Ik vond het heftig om, ook al was het theater, homoseksuelen in elkaar te moeten slaan en me er minachtend over uit te laten. Het druiste compleet tegen mijn eigen persoonlijkheid in, maar het was wel één van de rollen uit mijn 45-jarige loopbaan als acteur waar ik het meest trots op ben.

Marina Marysen

In Het Diner moest ik een harde vrouw spelen, die heel hard moest roepen en ruzie maken. De regisseur heeft me enorm geholpen om mijn personage te vinden. Een goede tip die ze gaf was om het boek te lezen waarop het stuk gebaseerd was. Dit heeft bijgedragen om mijn personage te vinden. Eenmaal ik mijn tekst kende, heb ik me echt kunnen inleven in mijn personage. Ik ben diep moeten gaan en uit mijn comfortzone gekomen. De positieve reacties van het publiek gaven een goed gevoel; het was gelukt!

Dennis Vervliet

Ik probeer zelf altijd dat personage in mezelf te zoeken. Van het mooiste tot het lelijkste wat de mensheid te bieden heeft, het zit toch allemaal ergens in ons. Voor het ene personage duurt de zoektocht al langer dan voor het andere, en dan kan het ongemakkelijker zijn omdat je op dat moment iets aan het spelen bent.

Marie-Christine Stoffen

Het stuk Mank was geschreven op basis van improvisaties. Ik moest als SS-officier plichtsbewust mijn taken uitvoeren en me tegelijk helemaal verliezen in perfectie, netheid en orde. Tijdens repetities kwam het regelmatig voor dat ik even stopte en dacht: "Dit is echt wel te erg." Het was telkens een moment waar ik me overheen moest zetten om het personage terug op te zoeken. Boeiend om mee te maken en veel bijgeleerd als speler.

Ingrid van de Looverbosch

In de tragikomedie Poezenvlees speelde ik de rol van José Vermeulen; een harde tante die al 20 jaar in de gevangenis zat. Ze was de ‘leader of the gang’ die een ontsnapping plande. Meestal krijg ik de rol van chique of sexy dame met hoge hakken, valse nagels, mooi kapsel... José in haar joggingpak, met een muts en vol tattoo's was dus nieuw voor mij. Maar het was zo geweldig om te doen, voor mij was het de rol van mijn leven. Ik heb heel veel complimenten gehad over mijn inlevingsvermogen en mijn mimiek. Nog even een grote dankjewel aan Robbe Van Raemdonck, onze regisseur bij De Zonnedauw en de schrijver van het stuk. Hij geloofde in mij als José en heeft mij daarin geweldig gesteund.