Dit was Landjuweelfestival (maandag 27 oktober 2025)
maandag 27 okt. 2025
Bekijk het Landjuweelfestival door de blik van onze jongerenredactie. Enkele geëngageerde redacteurs van JongDOEK (de jongerenwerking van OPENDOEK) trokken met een jeugdige blik en een scherpe pen naar de voorstellingen van het Landjuweelfestival.
Voor het Landjuweelfestival 2025 in Ieper herwerkte Ontroerend Goed, de Gentse theaterperformancegroep die internationaal geprezen wordt voor hun vernieuwende, interactieve theatervormen, de voorstelling Funeral (2022), een collectief ritueel over de eindigheid van de dingen, met zeven niet-professionele acteurs. De basis van de voorstelling bleef dezelfde, maar gebracht met de eigenheid van de nieuwe spelers en de aanwezigheid van het OPENDOEK-publiek.
We blijken nood te hebben aan nieuwe rituelen
Momenten waar we kunnen samenkomen
Om te onthouden of te vergeten
Wat niet meer is
In alle simpelheid van handeling of vorm
Een handdruk
Iets doorgeven
Het voorlezen van een lijst namen
Het zingen van een lied
Een doos herinneringen
En veel confetti
In de zachte uitnodiging deel te nemen
Zonder verplichting of ongemak
Vond iedereen wel iets
Om datgene wat men wil vergeten, te vergeten
Wat men wil onthouden, te onthouden
Want soms vergeet je, wat je wilt onthouden
Of onthoud je, wat je wilt vergeten
Om te leren leven met het feit dat alles eindig is
In het licht
In het donker
In de stilte
In het doen alsof
In het samen zingen
In het samen vieren
In het samenzijn
Vond iedereen,
Wat ze ook geloven, zijn of denken,
Iets
Die ze bleken nodig te hebben
Wat verwacht, bleef buiten
Wat niet gedacht, kwam toch binnen
Bij wachtende kopjes koffie en thee
Houtstronken die intussen tot een stapel werden gevormd
Een gezamenlijk ceremonie,
Zo eenvoudig in vorm
Toch eindeloos in invulling,
Waar iedereen nood aan had
Uit liefde - notities over inclusie en toegankelijkheid
Het rondetafelgesprek van gisteren draaide rond twee nauw verbonden begrippen: inclusie en toegankelijkheid. In een ideale wereld zouden die twee naadloos samenvloeien. Maar in de realiteit stuit elk gezelschap, elke organisatie en elke leider op herkenbare drempels - een gebrek aan kennis, beperkte middelen, of gewoonweg tijd.De vraag naar toegankelijkheid reikt ook achter de schermen: Zijn repetities haalbaar? Zijn de werkuren menselijk? Is er rust, balans en veiligheid voor iedereen die meewerkt? In een sector die voortdurend verandert, kan inclusie overweldigend lijken.
Maar misschien komt het uiteindelijk hierop neer, een gedachte die bij me opkwam later die avond, bij Funeral van Ontroerend Goed: Zelfs het moeilijkste, pijnlijkste of meest ongemakkelijke kan gedaan worden uit liefde. Zo ook deze inspanningen, de aanpassingen, de vragen, de zorg. Alles gebeurt uit liefde - voor het werk, en voor de mensen.
"Zwijg mijn liefste, zwijg... Laat ons samen even helemaal niets zijn." Zo begon de voorstelling Het Kleine Sterven van Theater Barbara; een lichtpuntje op een druilerige maandagavond. Acteurs Marieke en Staf nemen ons mee in een turbulent liefdesverhaal vol poëzie. De voorstelling is één groot gedicht waarin een prille liefde met een hartverscheurend einde verteld wordt. Met prachtig speelse taal komen we de herinneringen en gevoelens van de personages te weten. Ze praten over de bloemen en bijen, kussen en vrijen en zowel de dood als de liefde bedrijven.
De voorstelling begint met Hannah en Seppe, twee jonge mensen die smoorverliefd zijn op elkaar. Hun liefde wordt verzegeld met een ster en duizenden mooie zinnen. Ze leren elkaars verlangens en verwachtingen kennen met vallen en opstaan, maar de liefde blijft. Maar zo vlug als de verliefdheid kwam, komen de twee tortelduifjes opeens te staan voor een onmogelijk probleem. De relatie die voor hen onbreekbaar leek en voor altijd zou zijn blijkt op dat moment aan een zijden draadje te hangen. Hannah en Seppe gaan allebei op hun eigen manier om met het vraagstuk: “Hou je genoeg van mij om me te laten gaan?”
Het Kleine Sterven is een geweldig mooie voorstelling met een hartverscheurend slot dat niemand onbewogen laat. Woordgrapjes, knipoogjes naar de intimiteit en heerlijk heldere taal, maar vooral een prachtig liefdesverhaal zodat iedereen op een koude, natte maandagavond toch met een warm hart naar huis gaat.
