© Isaac Ponseele
Herbeleef het Landjuweelfestival 2023
woensdag 01 nov. 2023
Na het openingsweekend ging het Landjuweelfestival door op het elan. Lees hier wat de jongerenredactie zag in Brugge.
Op het Landjuweelfestival was er voor elk wat wils. Kon je door het bos de bomen niet meer ontwaren? Dan snelt de jongerenredactie jullie te hulp. Zij waren getuige van alle voorstellingen en nevenactiviteiten en vatten het hier samen. Van de sluwe voorstelling van Goezot! tot een duik in de coulissen tijdens de gelegenheidsvoorstelling en een bezoekje aan het Fort van Beieren.
Maak kennis met een theatergezelschap dat haar naam alle eer aandoet. Een volledige productie met zeven mensen, dat is Goezot! Maandag stonden ze bij ons op de planken met de voorstelling Vosse, een hilarisch chaotische herwerking van de middeleeuwse heldenepos Van den vos Reynaerde. Samengebracht in een vloeiend geheel, waar niemand ook maar een moment de kans kreeg om zich te vervelen. Een verrassende mix van oude elementen uit het oorspronkelijke verhaal - zoals het rijmen - met nieuwe, eigen interpretaties en een vleugje vunzigheid. Het is eraan te zien dat Goezot! onder de koepel van de academie van Willebroek is ontstaan, hun spel wordt aangevuld door prachtige harmonieën die het stuk voorzien van een frisse toets muziek.
‘Wok! In de middeleeuwen?!’
De vijf acteurs die stuk voor stuk het beste van zichzelf geven zijn heerlijk om te zien, zeker omdat je duidelijk voelt met hoeveel goesting ze op het podium staan. Ze laten alles zo vlot overlopen in elkaar, dat het doorbreken van de vierde muur het gevoel geeft dat de personages zelf tegen het publiek spreken.
Een echt familiestuk, waar iedereen een lach op het gezicht getoverd krijgt door gelaagde humor die zelfs de grootste zuurpruim kan laten giechelen.
- Flor Simons
Een gruwelijk verhaal verbloemen is onmogelijk. Dat wist ook Theater Rosie. Grafische beelden, gezang, maar vooral een ijzersterk spel van de twee actrices die samen het hele verhaal schetsen, 'Achter 't eten'.
We worden meegenomen naar een gekend beeld van een Vlaams dorp in de jaren zestig. Een omgeving waar de leuze, 'wat zullen de mensen wel niet zeggen’, het levensmotto is. De schijn hoog opgehouden, opdat vooral niemand zou zien welke goddeloze zaken er zich afspelen. De jonge Gerda is slachtoffer van misbruik. We zien het gesprek tussen moeder en dochter, waar heel duidelijk een onderscheid wordt gemaakt tussen het verdriet, de pijn en de radeloosheid van Gerda en Magda, de moeder. ‘We zullen er maar niet over spreken, we zullen bidden dat God u kan vergeven.’ We worden als toeschouwer ondergedompeld in een troosteloos gevoel, als een tunnel waar je het licht niet kan zien; op die manier heeft Theater Rosie de juiste sfeer gezet. Grafische scènes die heel duidelijk het seksueel misbruik uitbeelden dragen daar enkel toe bij.
Niet vaak zie je een stuk dat je met zoveel emoties achterlaat. Een verschrikkelijk verhaal op een geweldige manier gebracht, dat is te danken aan de kunsten van Elke De Brouwer en Sarah Fourneau. Dit stuk benadrukt naast een vreselijk harde realiteit ook het mooie van theater: het maakt emoties los en doet ons praten.
- Flor Simons
Maandagavond was het een drukte van jewelste in de coulissen van de Stadsschouwburg Brugge. Negen gezelschappen maakten zich klaar voor ‘De Brugse Inslag’, de gelegenheid voorstelling onder regie van Ruud Gielens . De OPENDOEK-jongerenredactie nam een kijkje achter de schermen om de fantastische groepen beter te leren kennen. Aan de hand van drie vragen verdiepten we ons in elk gezelschap. We vroegen welke kleur en liedje bij hun organisatie of voorstelling paste. Als laatste vroegen we de beste zin of citaat uit hun stukken.
- Conservatorium Brugge; ‘“niet erg”, "kieskeurig"'
Laaiend enthousiast kwam de kleur ‘regenboog’ naar boven door de explosieve personaliteiten en het grote enthousiasme. Daarnaast vonden ze ‘Met de trein naar Oostende’ een toepasselijk liedje dat het beste aansluit bij hun groep, maar ook bij de voorstelling die ze samen hebben gespeeld.
- Samen op de planken; ‘mijn zaad is nog van prima kwaliteit’
SOP koos als kleur ‘rood’ voor de warme sfeer in de groep, ook leggen ze de focus op de inclusiviteit in de groep. Hier spelen er zienden en slechtzienden samen in een theatergezelschap. Een stuk dat hun het meeste bijbleef, ging over Auschwitz, dus vonden ze het lied ‘Mauthausen liederen’ een heel toepasselijk voorbeeld.
- De Op-Lichters; ‘reik naar de sterren ook al moet je daarvoor op een cactus gaan zitten’
De natuurlijke biotoop van de Op-Lichters speelt zich af in de velden, tussen de bomen en de modder, een locatietheater dus. Daarom kozen ze voor de kleur ‘groen’, niet alleen door hun natuurlijk biotoop maar ook met hun logo in het achterhoofd. Dit gezelschap komt uit hartje Brugge en kiest dan ook voor het lied ‘k en Brugge in m’n herte’.
- Kunst Adelt Steenbrugge; ‘dit is wat ik denk’
Liefde staat centraal en heeft een belangrijke rol in deze voorstelling, daarom de kleur ‘rood’. Een passievol theaterstuk met het lied ‘Mon amour van Jacques Brel’. Een samenspel tussen een koppel met twijfel, passie, explosiviteit en liefde.
- Het Magisch Verbond; ‘we kunnen als individuele artiesten samen op scène staan’
‘Rood’ is een belangrijke kleur, het rood van de zetels, maar vooral ook het rood van het doek, dat als rode draad doorheen de drie acts te zien is ‘padoem tssh!’. ‘Thriller’ van Michael Jackson, het nummer waar ze voor het eerst het publiek mee verrasten door allemaal simultaan in dansen los te breken, jammer dat we daar niet bij waren. Ze vertelden ons ook iets over 24 minuten, maar toen we voor verduidelijking vroegen, wouden ze ons niet meer dan wat gegrinnik prijsgeven. Het zal dus voor altijd een mysterie blijven.
- Eurowash; ‘zonder theater zouden we niet zijn wie we nu zijn’
In dit gezelschap is de energie in de groep een belangrijk aspect voor een goed samenspel. Ze spelen erg goed in op elkaar door de goede communicatie tussen de groep. Daarom kiezen ze ook voor een fel opvallende kleur, een symbool van energie. Er wordt het hardst gezongen en gedanst op de artiest ABBA. Waar ABBA is, is Eurowash. Mama Mia viel ook te horen in de theatervoorstelling ‘De Brugse Inslag’, wat een zangtalent.
- BIES Impro; ‘ik heb nog nooit’
Je kan BIES herkennen aan de blauwe salopette en het grote enthousiasme. Hun ‘blauwe kleur’ brengen ze dan ook overal mee, je hoort ze van ver komen met het liedje ‘Toxic’ van Britney Spears? Daarnaast doen ze improvisatietheater op verschillende soorten muziekstijlen. In ‘De Brugse Inslag’ konden we hen zien improviseren met de zin ‘ik heb nog nooit iets gestolen’.
- Werkgroep 66; ‘deze ademhalingsoefening heeft een zeer kalmerende werking op het parasympathische zenuwstelsel, het centrale zenuwstelsel in de hersenen, heeft u het begrepen’
‘Koningsblauw’, ‘rood’ van de stoeltjes in de zaal en ‘wit’ om het af te maken, dat is werkgroep 66. Een gemotiveerde groep die passievol op de planken staat, waarbij je niet kan ophouden met lachen. Hun iconische lied is ‘Een eigen huis’ van Rene Froger, die ze luidkeels meezingen op elk moment van de dag.
- Vzw Speling; ‘ze had een mulle van lintjes’
Oranje, het is een kleur als de zon, net zo stralend. Dit gezelschap is een heel hechte groep die zich erg amuseren tijdens voorstellingen en ze kunnen babbelen als de beste! Zeker als ze zich goed en gewaardeerd voelen. Daarom kozen ze ook voor het lied ‘Ruk open heer de hemelpoort’, dit lied gaat over een vraag om hulp. De deelnemers vinden het erg belangrijk dat deze vraag wordt beantwoord, want ook voor hen is het nog steeds lastig om erbij te horen, vertelden ze.
- Han en Kris; ‘we gingen toch op spilvoyage?’
Last but not least, de mannen die alles aan elkaar knoopten. Na het harde denkwerk van Han Coucke kwamen we toch tot de conclusie dat de meest toepasselijke kleur ‘rood’ zou zijn, dat staat voor de confrontatie met het publiek. Ook het liedje kiezen was een moeilijke opdracht, maar we gaven er een twist aan, Hans meest gehate liedje ‘Les lacs du connemara’.
- Yarie Lauwers en Flor Simons
In de vooravond van een ietwat grijze en grillige 31 oktober konden we in het Fort van Beieren de theatervoorstelling ‘Waaiendijk’ zien onder leiding van Raf Jansen die verantwoordelijk is voor de artistieke leiding van het theatergezelschap Bert Leysenkring. Een verhaal over een jonge vrouw die een nieuwe wereld instapt en op verkenning gaat in het dorpje Waaiendijk om zo een nieuw op te bouwen.
Bij het binnenkomen kan je niet naast de setting kijken, een prachtig veld met bomen die waaiden in de wind. De scène was verdeeld in verschillende decors - eilandjes - waar verhaallijnen ontspinnen en samenvloeien. In combinatie met licht creëren ze grillige en donkere sferen die de toon meteen duidelijk maken. Aan de hand van twee presentatoren kunnen we het verhaal goed meevolgen, met een vleugje humor.
Het meest originele deel van deze theatervoorstelling is - naar mijn mening - de Ferrari die plots van in de verte op de scène raast om zo een personage voor te stellen. Maar ook het dansend meisje, de zwaaiman of de stofzuigermadam representeren de vreemde sfeer van een klein dorp. Veel personages worden op een absurde manier voorgesteld, om een koortsdroom of ‘fever dream’ na te bootsen. Hoewel de figuren zich steeds in de achtergrond begeven, voegen ze veel toe aan de voorstelling. Met die insteek verrassen en verwarren ze het publiek dat de wind en miezerregen trotseert.
Theater in openlucht is niet altijd evident, dat merken we aan de donkere wolken die zich om ons heen verzamelen gevolgd door een stevige, koude wind. Maar dat laat de moed niet zakken, de frisse wind past enorm goed bij de sfeer die de voorstelling met zich meebrengt. We genieten zelfs van een aantal bliksemschichten. Doordat het zich in de avond afspeelt, wordt het geleidelijk aan donker, wat perfect past bij het stuk. De weemoedige sfeer wordt vaak doorbroken door het dansend meisje of een komisch stuk van een van de absurde personages op de achtergrond.
Locatie, personages en verhaal bij elkaar vertellen een mooie boodschap waar tegenslag een grote factor speelt, maar ook terug opstaan en blijven vechten voor wat je zelf wil.
- Yarie Lauwers
Als grote finale stond ‘Big Fish’ van KotéKoer - een gezelschap uit Brugge! - op het programma. De klap op de vuurpijl! Een volledig uitverkochte Magdalenazaal als finale van een geslaagd Landjuweelfestival.
We worden meegenomen naar Amerika, Alabama waar we duiken in een fantasierijk verhaal over vader Edward Bloom en zijn zoon, Will. Zij staan duidelijk loodrecht tegenover elkaar als het over hun wereldbeeld gaat. Edward is een dromer en een verhalenverteller, fantasie of niet? De waarheid wat aangedikt? Wat telt is een goed verhaal. Will is helemaal anders. Wat voor hem vooropstaat, is duidelijkheid, weten wat er moet gebeuren, de feiten.
‘Ik ben geen pessimist, ik ben een realist!’
Het onheil nadert, Edward wordt ziek, heel ziek, het moment waarop vader en zoon merken dat ze elkaar een leven lang fout hebben begrepen. Ze besluiten om de tijd die hen nog rest te gebruiken om hun fouten recht te zetten, met een grandioze finale vandoen
‘Big Fish’ is een hartverwarmende musical waar iedereen met een lach op het gezicht zal buitengaan. Een waar spektakel om deze editie van het Landjuweelfestival mee af te sluiten!
- Flor Simons
