Waar ben je naar op zoek?

Het Deurenpaleis: twee handen op één buik

woensdag 16 okt. 2024
Louis Vermaut
OPENDOEK Magazine Deurenpaleis Liza Renders 10
Han Coucke en Lisa De Lange, © Liza Renders

Liefhebbers en professionals slaan de handen in elkaar.

Het verhaal: Jaarlijks wordt een wedstrijd georganiseerd enkel en alleen voor de inwoners van Deinze. Voor de rest van de wereld bestaat dit niet. Het is een heel specifieke sport, een spel waarvan niemand de regels begrijpt. Doorheen het deurenpaleis, wat te vergelijken valt met een spiegelpaleis, dienen de deelnemers een heel parcours af te leggen. Eddy, gespeeld door Dominique Van Malder, organiseert heel het gebeuren, maar niet alles verloopt zoals gepland. ‘Het Deurenpaleis’ speelt met de grens tussen tragedie en komedie.

Han Coucke speelt de rol van Fredje, technieker van het Leietheater, waarbij het op de avond zelf niet allemaal van een leien dakje loopt. 

Lisa De Lange kruipt in de huid van Betina. Een psychiater die altijd over iedereen wel wat te zeggen heeft en die het met haar ploeg ‘de Biezenstekkers’ opneemt tegen de gevreesde tegenstanders.

Voor wie niet vertrouwd is met het concept: wat is een deurenkomedie en hoe begin je eraan?

Lisa: “Het Deurenpaleis is geen typische deurenkomedie…”

Han: “Neen, het is eigenlijk een parodie op het genre en op de typische volkse evenementen, waarbij je zo opgaat in de organisatie dat mensen zichzelf gaan verliezen. Als je naar de scène kijkt, zie je maar één deur. Als bezoeker ga je je afvragen wat precies de bedoeling is van die ene deur tot je plots te zien krijgt dat er achter die ene deur nog verschillende andere deuren verborgen zitten.”

Lisa: “Voor mij is het slapstickgehalte heel kenmerkend voor een deurenkomedie, waarbij er telkens andere mensen tevoorschijn komen. Wat we hier doen is iets helemaal anders.”

Han: “Het concept deurenkomedie is gigantisch plat en bestoft. Met ‘Het Deurenpaleis’ lachen we een beetje met het concept. Dat is ook de reden waarom we het eerder een tragikomische deurenkomedie noemen.”

Hoe is de samenwerking tussen liefhebbers en professionals tot stand gekomen?

Lisa: “Han en ik hebben al eens samengespeeld bij ‘Vos’, een vorige productie. Ikzelf heb soms wat schrik om te spelen, maar mensen als Han of Dominique (Van Malder) trekken je mee als je samen een scène hebt. Dat voel je echt en is heel fijn om te ervaren.”

Han: “Wat ik in het begin vooral merkte, was dat jullie bang waren en zeiden: Wij zijn maar dit of dat...”

Lisa:
“Zo bang was ik niet, hoor.” (lacht)

Han: “Neen, maar ik kijk daar zelf helemaal anders naar. Je ziet ook vaak bij liefhebbers dat ze veel enthousiaster zijn om te spelen. Ze willen echt spelen terwijl je in het professionele circuit merkt dat er soms wat routine insluipt of er uitgebluste acteurs op scène staan. Plus, met liefhebbers sta je met veel meer volk op het podium. In het reguliere circuit sta je omwille van financiële redenen vaak maar met twee of drie op een podium, terwijl we in dit geval met 14 personen het podium delen. Dat creëert direct een groepsgevoel en geeft heel toffe dynamieken die je niet snel ziet bij een voorstelling."

“Komedie bestaat niet zonder drama en omgekeerd. Dat is ook zo met het leven”
Han Coucke
OPENDOEK Magazine Deurenpaleis Liza Renders 18
© Liza Renders

Je neemt elkaar dus op sleeptouw?

Han: “Absoluut, maar ik vind ook gewoon dat het verschil in zowel film, televisie als theater vervaagt. Want wanneer spreken we over professioneel en wanneer over amateur?”

Lisa: “Exact, want uiteindelijk delen we allemaal dezelfde passie. Allemaal weten we waarom we daar staan. Heel veel van de liefhebbers kennen elkaar ook, omdat wij al in de Vooruit in Deinze speelden, dus dat is zo’n beetje onze comfortzone. Ik vind het des te leuker als er andere mensen bijkomen, zoals dat nu met Dominique het geval is.”

Waarin verschilt het spelen van komedies met drama? Is dat moeilijker? Zo ja, op welke manier?

Han: “Ik denk dat de vraag eerder is: ‘Waar ligt de grens?’ Komedie bestaat niet zonder drama en drama bestaat niet zonder komedie. Dat is ook zo wanneer je naar het leven kijkt. Ik vergelijk het zelf altijd met het moment waarop mijn vader stierf. Wij hebben gelachen en geweend tegelijkertijd dus die ‘opdeling’ vind ik echt belachelijk. Het leven is gewoon alles en daarom vind ik dit ook, ja... (pauze) Er zitten enkele harde momenten in, maar er zitten ook momenten in waarbij we moeten lachen.”

Lisa: “Ja, ik vind het leuk dat we met die grens spelen en je daardoor niet goed weet of je mag lachen of niet.”

OPENDOEK Magazine Deurenpaleis Liza Renders 17
© Liza Renders

Wat zijn technieken om de humor fris te houden, vooral na meerdere repetities en voorstellingen?

Lisa: “Toen ik die tekst voor het eerst las, dacht ik: Ah ja, dat is wel grappig. Maar onderweg lees je die tekst zodanig veel dat ik echt begon te denken: Dit is totaal niet grappig meer. Maar nu ik het op scène tot leven zie komen, zie ik het plots wél weer, waardoor ik het opnieuw grappig vind. Door het constant te lezen, was ik het even kwijtgeraakt.”

Han: “Als comedian vragen ze me dikwijls: Ben je het na tien keer nooit beu om telkens dezelfde grap te vertellen? Dan zeg ik altijd: Neen, want je speelt die grap elke avond anders. Je legt andere accenten en dat is met spelen net zo. Je kan een tekst hebben, maar je kan die tekst op duizend manieren interpreteren. Net dat maakt live spelen zo tof. Er kan een andere soort spanning in de zaal hangen of het publiek kan minder goedgezind zijn of misschien voel je jezelf wat minder. Je bevindt je altijd in een andere soort intensiteit en je gaat jezelf als groep plots overstijgen, dus dat is telkens een andere beleving. Je moet de verschillende prikkels proberen te gebruiken, waardoor het op die manier altijd nieuw wordt. Elke voorstelling is nieuw en elke voorstelling is anders.”

Lisa: “Ja, het is leuk om telkens opnieuw dingen uit te proberen. (Tegen Han): Soms zie ik jou ter plekke nieuwe dingen verzinnen. Dat houdt het fris en grappig.”

Han: “Ja, dat is inderdaad iets wat jullie snel leren en waarin ik een evolutie merk ten opzichte van in het begin dat ik jullie zag spelen. Als ik terugga naar twee jaar geleden, nemen jullie nu veel meer vrijheid: die onzekerheid is minder en dat maakt dat spelen écht spelen wordt. Je kan alles heel nauw en strikt afbakenen zodat iedereen weet wat hij of zij moet doen, maar is het daarom ook interessanter? Als je gewoon beslist om die grenzen allemaal een beetje op te trekken, zodat iedereen in zijn personage die vrijheid voelt, ben je als groep in staat om op elkaar in te spelen. Daarvoor moet je elkaar kennen, moet je vertrouwen hebben. Je voelt echt wel dat we daar nu al een heel stuk verder in staan.”

“Ik leer enorm veel door samen te werken met professionals zoals Han of Dominique Van Malder”
Lisa De Lange

Hoe creëer je dat vertrouwen?

Han: “Door te spelen, door al een stuk gemaakt te hebben…”

Lisa: “En vooral naast het podium! Door onnozele dingen te doen vooraleer we op moeten. (Tegen Han:) Jij bent daar echt goed in. Bij ‘Vos’ bijvoorbeeld riep je dan: Herpakt ulder! Of door gewoon eventjes samen te komen en elkaar eens vast te pakken, samen te eten voor de voorstelling… Ik heb daar vaak nood aan. Het zijn die kleine momenten die het doen, omdat je elkaar dan tegelijkertijd ook beter leert kennen op persoonlijk vlak.”

Han: “Dat is ook net het ding: je staat als groep op het podium, dus moet je iedereen meekrijgen. Ik vind het heel belangrijk dat zo’n stuk samensmelt tot één geheel. Mensen mogen achteraf niet komen zeggen dat acteur x beter was dan acteur y. Dan is het niet geslaagd voor mij. Het moet echt een totaalbeleving zijn.”

“Tak-tak-tak, geen gezever en gewoon gaan: dat maakt dat spelen écht spelen is”
Han Coucke

Han, wat zijn de belangrijkste verschillen die je hebt opgemerkt tussen werken met een amateurgezelschap en een professionele productie?

Han: (denkt na): “Goh, wanneer is iemand amateur en wanneer niet? Dat kan je van muzikanten ook zeggen. Je maakt één hit, dus vanaf dan ben je professioneel? Ik vind het wat passé. Het is niet omdat je toneelschool gedaan hebt dat je plots professioneel bent.”

Lisa: “Ik denk dat het vooral gaat over je eigen ingesteldheid en de zin om te leren en te groeien.”

Han: “Inderdaad, openheid om te leren en om samen te spelen. Je voelt natuurlijk ook wel of iemand het in zich heeft of niet. Al die mensen die hier nu meedoen hebben zoveel goesting en hebben al zoveel gespeeld dat, wanneer ze een zin zeggen, ze weten dat het waarachtig moet zijn. Dat is in elk genre zo, maar of je nu amateur of professioneel bent, daar bestaan geen regels voor.”

OPENDOEK Magazine Deurenpaleis Liza Renders 08
© Liza Renders

Lisa, wat neem je zeker mee uit dit avontuur naar een volgend project?

Lisa: “Sowieso voel ik dat ik nog te vaak geblokkeerd zit, omdat ik gewoon onzeker ben. Maar door deze projecten te doen leer je wel om meer te durven, meer de ruimte in te nemen en in het moment te zijn. Dat vind ik nog moeilijk, maar dat geeft wel vertrouwen door bijvoorbeeld met Han samen te werken. Ik leer daar heel veel uit.”

Waarom zou je als theaterliefhebber dit stuk absoluut moeten zien?

Han: “Het genre dat Dimitri Leue, die het script heeft geschreven, hier uitprobeert vind ik heel uitdagend. Plus de samenwerking! Volgens mij zullen dergelijke samenwerkingen in de toekomst meer en meer plaatsvinden. Zelf vind ik dat heel leuk, maar momenteel gebeurt het nog te weinig in Vlaanderen.”

Lisa: “Ja en het is een enorm visueel stuk. Ik vind het totaalpakket ook echt werken door de leuke dynamiek en de humor. Dimitri creëert telkens een eigen wereld met daarin verschillende lagen. Ook in dit geval heeft hij weer een origineel en uitdagend stuk geschreven waarbij er subtiele mopjes in verwerkt zitten die we in het begin nog niet altijd meteen door hadden.

Han: “Het is geen platvloerse deurenkomedie. Voor de meerwaardezoeker is het ook echt tof om heel die constructie en alle lijntjes die erin zitten te ontrafelen. Er zit ook veel psychologie in de personages: constant probeert iedereen elkaar te manipuleren en dan verschuift dat plots. Ondertussen zijn we als spelers ook tot een punt gekomen waar we elkaar beter begrijpen en kunnen we het tempo van het stuk al eenvoudiger verwerken. Vaak is het echt gewoon tak-tak-tak, geen gezever, gewoon gaan. Dat maakt dat spelen écht spelen is.”

Meer nieuws

Bernt Sales Segarra C Ilian Sales Segarra

Het Pleidooi: ook het theater verdient een aftiteling

OPENDOEK magazine 03.01.2025
Lees meer
Babylon 623 version 1

Hoe strikt moet je een theatertekst volgen?

OPENDOEK magazine 03.01.2025
Lees meer
De Uren 0382 C Gunther Van Hoye en Carine Wouters

Van stilte tot chaos: hoe ziet de ideale slotscène eruit?

OPENDOEK magazine 02.01.2025
Lees meer

Ontvang alle info en updates over de theaterwereld via onze nieuwsbrief!