5 stappen naar grensoverschrijdend theatergedrag

of hoe dialect ook zinvol kan zijn aan de andere kant van de provinciegrens

Dialect in het amateurtheater. Geen probleem als je publiek bestaat uit oau peekes of meekes. Moeilijker wordt het voor een jeugdig publiek. Uit een studie van De Standaard vorig jaar bleek dat 41% van onze jeugd dialect niet cool vindt. Dan hebben we het nog gehad niet over de vraag of ze er effectief iets van begrijpen. Anderzijds valt er bij diezelfde jeugd een heuse dialectrevival te bespeuren, of daarop wijzen alvast de successen van tv-series als Bevergem en Eigen Kweek. Pertang aardig: om te spreken is het dialect niet stoer genoeg, maar in een komische tv-serie zijn onze jongeren erop verlekkerd.

Waar blijft dan de culturele revival van het dialect in het amateurtheater, zou je je kunnen afvragen. En wat als je voorstelling niet beperkt blijft tot je eigen gemeente, maar wil reizen over de grenzen heen? Niet zo uit de lucht gegrepen, want op het jaarlijkse Landjuweelfestival gebeurt dit soort grensoverschrijdend gedrag meermaals. Waarom dan kiezen voor dialect?

De West-Vlaamse theatermakery Het Eenzame Westen toert op dit moment met zijn derde voorstelling 'Slachtinge'. Het dialectgezelschap werd in 2015 door Lien De Graeve, Mathias Sercu en Tom Ternest opgericht en speelde inmiddels in het Roeselaars, het Oostends en nu ook in het Torhouts. De taal houdt hen en vele anderen nochtans niet tegen om in zowat elke Vlaamse provincie te spelen, zonder boventitels. Tom Ternest en Annelies Vancraeynest, dramaturge van het gezelschap, lijsten maar al te graag de sterkte van dialecttheater op. Samen met hen onderzoeken we in vijf stappen uit hoe je met de streektaal ook buiten de provinciegrens kunt scoren.

TEKST: ELISE BURM