NIELS NIJS
Zet de glazen klaar!
Vrijdagavond. Cultuurcentrum De Grote Post in Oostende. Een glas bier in mijn linkerhand. Een glas bier in mijn rechterhand. Iedereen aanwezig zag net dezelfde voorstelling en met de beelden nog vers op mijn netvlies gebrand, schiet de dj de eerste plaatjes op de dansvloer. Iedereen danst. Iedereen lacht en is vrolijk. De situatie die ik hier schets is geen utopische koortsdroom. Het is het Landjuweelfestival in Oostende, een paar jaar geleden. En als mijn introductie het nog niet duidelijk maakt, dan schrijf ik het graag voluit: het Landjuweelfestival is een feest. Van heinde en verre komen toeschouwers kijken naar voorstellingen die OPENDOEK selecteerde. Het publiek vergaapt zich aan het talent dat rondzwerft in het Vlaamse theaterlandschap en applaudisseert zich te pletter. Een feest, dus.
Het is een mooie traditie, het Landjuweelfestival. Niet enkel viert het mooie voorstellingen die gezelschappen over heel Vlaanderen op scène zetten, het viert ook het hele proces dat inherent aan theater verbonden is. De enthousiaste eerste lezing, het samen repeteren met vrienden, de gedeelde spanning achter de coulissen tijdens de première, wanneer het publiek binnenstroomt, en als klap op de vuurpijl: het applaus dat de zaal vult. En dan de ontmoetingen in de foyer achteraf, waar het publiek zich mengt met de ploeg en ze allen vertellen over de ervaring die ze samen deelden. Met een lach of traan, wat maakt het uit? Het is hét feest bij uitstek. Een feest waar iedereen welkom is.
Er is niets aan theater dat niet te vieren valt. Het is een plek waar mensen samenkomen. Mensen met allerlei achtergronden delen de tribune en stappen in hetzelfde verhaal. Een feest van diversiteit. Mensen die op de scène stappen en zich te goed doen aan hun eigen fantasie. Een feest van verbeelding. Mensen die vanuit de tribune de lichten en het geluid bedienen, terwijl mensen achter het doek nog snel de kostuums bij elkaar naaien. Een feest van vele handen maken licht werk. Alle aspecten van theater zijn een feest en het is onze verantwoordelijkheid als maker, speler en toeschouwer om dit te blijven vieren.
Toegegeven, het is geen eenvoudige taak. Genieten als plicht klinkt tegenstrijdig, maar we moeten er ons voor behoeden om het feestgedruis te laten vergaan in het maak- en repeteerproces. Wanneer een voorstelling geannuleerd wordt of je vanwege nieuwe maatregelen de cast en crew moet halveren, denk je niet meteen: “Feest!”. Maar we moeten het blijven doen. Blijven flesjes opentrekken wanneer je met de ploeg voor de eerste keer het script doorneemt en blijven glimlachen wanneer je voor de tiende keer de buiging maakt. Blijven geloven in het volksfeest dat theater kan zijn. En vooral blijven geloven in de verbindende kracht van theater.
Want theater is een feest waar we samenkomen. En als ik eerlijk ben, hebben we daar niet eens een dj met lekkere plaatjes voor nodig. Gewoon elkaar. En een steengoede voorstelling. Dus laat ons het theater blijven vieren. Zet de glazen klaar en vul ze met ideeën, enthousiaste makers en spelers. Vergaar een hongerig publiek dat snakt naar verhalen en doof de lichten. Laat het feest beginnen.
Niels Nijs