Liene Cornelis getuigt
“Seg Liene, heb jij toevallig geen zin om mee te gaan naar Tekkel Attak?”
“Goh, ik ga normaal absoluut niet graag op kamp, maar ik vind toneel best leuk. Ik zal er even over nadenken, oké?”
I’ll make a brand new start of it
Zo begon het hele Tekkel Attak-verhaal voor mij. Als ik erop terugkijk, ben ik enorm blij dat ik op deze vraag ‘ja’ antwoordde. Het was een kamp om nooit te vergeten. Ik herontdekte er mijn passie voor toneel en ik vond er mijn lichtpuntje in tijden van Corona, liefde.
Het klinkt allemaal een beetje cliché, maar dat is echt mijn ervaring. Ik bloeide open als persoon omdat iedereen op Tekkel Attak zich even zot gedraagt en dezelfde passie voor toneel deelt. De introverte en onzekere ik maakte al snel plaats voor een gekke, goedlachse, vrolijke persoon. Dit dankzij de ongelooflijk fijne groep en dankzij één specifieke persoon natuurlijk! Want de speurneuzen onder ons lazen het woordje ‘liefde’ ongetwijfeld al. Ik bespaar jullie het zeemzoete ‘het-gebeurde-als-in-de-films’-scenario, maar ik ben Tekkel Attak (en twee subtiele personen in het bijzonder) enorm dankbaar, want zonder hen had ik dit geluk niet gevonden.
I want to be a part of it, New York, New York
Bij aankomst was ik best nerveus, want ik kende er buiten mijn zus maar één andere persoon. Bij de groepsvoorstelling daarentegen merkte ik meteen dat nervositeit nergens voor nodig was. Iedereen was vriendelijk, open, relaxed en vooral enorm getalenteerd. Ik voelde me meteen thuis in de groep en liet me tijdens elke toneelopdracht volledig gaan.
De aanpak van docent Bart Vangyseghem vond ik een heel fijne en interessante manier om een theaterstuk te bedenken. We moesten thuis een koffer inpakken met ongelooflijk veel attributen die niets met elkaar te maken hadden. Later bleken het allemaal ‘random’ voorwerpen die eventueel iets konden betekenen voor de eindvoorstelling. Die eindvoorstelling werd pas op de voorlaatste dag werkelijk in elkaar gestoken. De dagen ervoor bedachten we telkens verschillende kleine toneeltjes. Uit die kleine toneeltjes maakten we uiteindelijk het finale stuk met als thema: New York
Naast de repetities voor het finale stuk waren er ook tal van groepsopdrachten:
“Gedraag je als dier!”
Met veel plezier!
“Wees de speurneus!”
Ik los die moord op, heus!
“Dans er op los!”
Ik laat hem zwieren, die haardos!
“Ga toch langs bij die Disneyfiguren!”
Daarna kunnen we feesten tot in de late uren!
Start spreading the news, we’re leaving today
De grote dag
De laatste kans
New York, New york
De laatste dans
Ons eindresultaat mocht er zijn, al zeg ik het zelf. Onze voorstelling kon niet beter uitgevoerd worden en elke speler kwam tot zijn recht. Het gevoel om deel uit te maken van zo’n hechte groep is onbeschrijfelijk!
Net voor de eindvoorstelling botste ik nog tegen een raamkozijn. Ik moest iedereen toch nog even laten verschieten? Ach ja, dan maar toneel spelen met een bult en hoofdpijn. En in de auto naar huis lekker vertellen en nagenieten.
If I can make it there, I’ll make it anywhere
Voor Tekkel Attak was het leven niet altijd even plezierig door Corona. Vrienden waren alleen bereikbaar via videocalls en lessen werden online gegeven.
Dit kamp heeft me opnieuw doen inzien dat we er altijd wel komen, ongeacht de situatie. Maak het beste van elke dag! Dat deed ik ook tijdens Tekkel Attak. Ik maakte van elke dag de beste dag, maakte enorm veel vrienden en amuseerde me te pletter!
Dit is mijn boodschap voor jong en oud, always keep the positive vibes en denk als Frank Sinatra “if you can make it there, you’ll make it anywhere!” ;)
En nog even tussen ons: als je twijfelt om eens mee te gaan met Tekkel Attak schuif die twijfels opzij en kom gezellig mee, want je beleeft er de tijd van je leven!
geschreven door: Liene Cornelis