Verslag door jonkie Rosalie
Deze zomer was ik één van de 5 Belgen die als deelnemer mee mocht naar de 13e editie van het EDERED Youth Encounter, een organisatie die jongeren van over heel Europa (en Israël) samenbrengt om theater te maken. Elk jaar vindt het plaats in een ander land en dit jaar was het in Finland te doen. Ook het thema verschilt elk jaar, dit jaar was dit 'It' s My Nature'. Het werd voor mij zonder twijfel een van de mooiste ervaringen die ik ooit opdeed of zal opdoen.
Ik vertrek maandagochtend 5 augustus naar het vliegveld zonder eigenlijk echt te weten waar ik naartoe ga. Ik weet natuurlijk dat ik naar Finland ga om theater te maken met mensen van verschillende landen, maar verder dan dit kom ik niet.
Ik zie de andere Belgen, Mara, Lene, Cyril & Dounia op de plek waar we hebben afgesproken en ik merk dat zij ook die lading enthousiaste spanning hebben. Die spanning blijft de hele vlucht, ondanks dat we het meteen goed met elkaar kunnen vinden, nog wel wat hangen.
Aangekomen in Helsinki ontmoeten we alle mensen van Finland, Zwitserland, Engeland, Frankrijk en Kroatië, zij zullen dezelfde bus naar de verblijfplaats nemen als wij. Eens op de verblijfplaats, ontmoeten we ook de overige landen: Zweden, Israël, Turkije, Estland en Polen. Ik ben meteen enorm onder de indruk van hoe mooi het hier is, wauw! (Voor wie het kent: het ziet er exact zo uit als in de Camp Rock films, zalig he!!)
In de sporthal worden we hartelijk ontvangen door de grote, Finse organisator van dit jaar. Op het einde vertelt hij ons in welke groep we zitten en met welke workshopleaders we gaan werken. De groepen zijn zo verdeeld dat er in elke groep van elk land 1 persoon zit, dit maakt het kennismaken met andere mensen al een stuk makkelijker!
Na het avondeten krijgen we vrije tijd, ik leer al heel wat zalige mensen kennen!
De volgende ochtend gaan we na het ontbijt meteen aan de slag; We beginnen met een gezamenlijke opwarming, die we elke ochtend zullen herhalen. Hierin speelden we opwarmingsspelletjes en dansten we elke ochtend dezelfde Hongaarse volksdans. Hierna gingen we elk aan de slag in onze eigen workshopgroep. De workshop gaat vooral over het leren kennen van elkaar en elkaar stapje voor stapje te leren vertrouwen, wat de hele week enorm belangrijk is. Vertrouwen is nu eenmaal superbelangrijk als je samen een voorstelling maakt en speelt. We gaan ook op zoek naar wat het thema 'It's My Nature' voor ons allemaal betekent, want 'natuur' kan enorm veel uiteenlopende dingen inhouden.
Dit leidt ons meteen naar een diep gesprek vol eerlijkheid: het is duidelijk dat er op een hele korte tijd al een connectie, een vertrouwensband en een rust is onder ons.
Na het avondeten was het tijd voor de Market Place. Elk land zette een klein kraampje op met producten die typisch zijn voor hun land. Ons kraam lag uiteraard vol met chocolade en suikerwafels. Vooral de wafels vielen enorm in de smaak!
De derde dag werken we tijdens de workshop steeds specifieker naar een act voor de voorstelling en 's Avonds staat er ons iets te wachten waar ik erg benieuwd naar ben: de National Evening! Een avond waarop elke groep landgenoten zijn land op een creatieve manier voorstelt. Ik vind dit heerlijk! Stereotypen die bevestigt of ontkracht worden, zalige mopjes, zelfkritiek, prachtige gezangen en volksdansen. Iedereen luistert en kijkt vol interesse en geniet met volle teugen.
Vrijdag is de laatste dag voor de dag van de performance: spannend!! We werken met alle groepen samen om van de aparte performances 1 performance te maken. Het is een lange dag, maar het geeft iedereen zin in de performance!
Daags nadien is het tijd voor de performance!! (en de fuif!!) Na het ontbijt vertrekken we naar het centrum van Hanko, waar op een prachtig strand onze performance zal plaatsvinden. In Hanko maken we ons klaar voor de 'reclamestoet': iedereen loopt met vlag van eigen land in grote groep door het hele stadje terwijl we mensen aanspreken om naar ons te komen kijken. Na een technische doorloop is het moment om op te treden aangebroken! Met lichte spanning treden we op voor een heleboel mensen die we niet kenden.
Het was een gelukzalig gevoel om met al deze prachtige, totaal verschillende mensen 1 verhaal te vertellen, zonder woorden!
Na het optreden volgt er een enorme ontlading met natuurlijk een stevige groepsknuffel die gevolgd wordt door een enthousiaste groepsdans: het is ons gelukt!
Het is ongelooflijk hoe intens we elkaar leerden kennen op zo'n korte tijd. Het zijn stuk voor stuk zo'n prachtige mensen met een gigantisch hart en de liefde die er hing was gigantisch. Dit maakt de laatste avond dan ook extra moeilijk en speciaal. We zetten de avond in met een stevige fuif waarin er nummers worden gespeeld die deze week bijzonder waren, nummers die in een bepaald land heel veel betekenis hebben en nummers waar we gewoon goed op kunnen dansen. We vergeten voor even dat we na deze nacht waarschijnlijk nooit meer met deze hele, prachtige groep zullen samenzijn.
Na de fuif krijgen we de mogelijkheid om met z'n allen in 1 grote ruimte te 'slapen'. Aangezien de eerste bus om 4u naar de luchthaven vertrekt en we om 2u de fuif pas afsluiten, is het een evidentie dat we wakker blijven om deze laatste, kostbare uren nog doodmoe, maar samen door te brengen. We zitten met z'n allen in onze slaapzakken nog de laatste verhalen aan elkaar aan het vertellen en we knuffelen al veel voor het afscheid dat komt.
Om 4u is het dan uiteindelijk tijd voor de eerste bus waar Israël, Engeland, Turkije en Polen mee vertrekken richting luchthaven. Het aantal tranen dat hier valt is onmogelijk te tellen, het aantal knuffels ook. Ik sluit deals met iedereen om absoluut contact te houden, via sociale media en brieven. We zeggen ook steeds 'see you later', omdat we absoluut weigeren om 'goodbye' te zeggen. Dit is geen einde. We wuiven ze met z'n allen uit tot we de bus niet meer zien en keren terug naar de slaapzaal om de 4 uur voordat de tweede bus vertrekt toch maar een beetje te slapen.
Om 8u vertrekt de tweede bus met alle overige landen buiten Finland en wijzelf, wij vertrekken pas om 10u. Ook dit afscheid valt even zwaar.
Hierna gaan we met Finnen nog een laatste keer ontbijten. Het is een beetje stil aan tafel, deels door vermoeidheid, deels door de combinatie van dankbaarheid voor de prachtige week en verdriet omdat het zo snel gegaan is.
Na het ontbijt stappen ook wij op de bus richting luchthaven waarna we vol dankbaarheid, liefde, vermoeidheid, geluk en verdriet terug richting ons Belgenlandje vliegen.
Het was een week die ik nooit vergeet en waar mijn hartje élke keer wanneer ik erover spreek een sprongetje zal blijven maken.<3
Door jonkie Rosalie.
Meer foto's zien van EDERED 2019? Hier vind je het Facebook-album.