Aan Chesil Beach
Tanya Wie? Tanya is een Vlaamse actrice, geboren in Gent. Ze studeerde af aan de Toneelacademie in Maastricht. Tanya speelde in tal van theaterproducties bij onder andere De Tijd, Laika en Compagnie De Koe. Ook op televisie speelde ze verscheidene rollen, onder andere in de series ‘Amateurs’ en ‘De Ridder’.
Wat was het eerste stuk dat je zelf maakte?
Aan Chesil Beach, naar het boek van Ian McEwan. Het was het eerste zeg maar ‘officiële’ stuk dat ik maakte, samen met Michael Vergauwen. (Tanya en Vergauwen)
Wat was de context van het stuk?
Michael en ik hebben elkaar leren kennen bij De Tijd, waar we allebei acteurs waren. We deden daar een stuk samen, en toen kregen we de vraag of we samen iets wilden doen voor de “24 uur van het podium”. Iedereen kreeg een hoofdstuk uit het boek Het verdriet van België van Hugo Claus en moest daar op een uur tijd iets mee doen. Wij hebben dat dan veel te serieus genomen, zijn kei goed voorbereid naar daar gegaan en een mix gebracht van voorlezen, vertellen, spelen… Dat was gewoon heel tof om te doen, en zo hebben wij elkaar eigenlijk gevonden. Zo kregen we dan het idee om voor de Zomer van Antwerpen ook iets te doen. We kozen 5 boeken (4 liefdesverhalen en 1 Jommeke), en brachten elke week een ander boek. Sommige dingen vertelden we, andere speelden we. Vijf weken, dat was waanzin. On Chesil Beach was toen één van die boeken, en eigenlijk het meest succesvolle. Het jaar daarop hebben we Aan Chesil Beach dan echt als voorstelling gebracht op de zomer van Antwerpen. Dat was echt super tof, en maakte ook veel los bij het publiek, zonder dat dat onze bedoeling was. We hadden niet verwacht dat het zoveel reactie zou uitlokken. Uiteindelijk hebben we meer dan 100 keer gespeeld, een grote tournee gedaan door Vlaanderen en ook in Nederland gespeeld. We gingen dus eigenlijk van niks, want ik maakte eigenlijk zelf niks, naar een voorstelling die echt veel succes had. Dat is wel een klein succesje voor jezelf ook.
Heeft deze ervaring je geïnspireerd voor je verdere werk?
Het geeft veel voldoening als je zoiets zelf maakt. Daarvoor zat ik gewoon in gezelschappen van andere mensen, onder de regie van anderen. En dan doe je dat ineens allemaal zelf, dat geeft veel zelfvertrouwen. Je hebt geen andere mensen nodig, wij deden alles met twee. We hadden geen technieker, deden onze opbouw ook zelf. We hebben dan ook meteen onze vzw opgericht, dus die zakelijke kant kwam er dan ook nog eens bij. Je hebt dan ook ineens door hoe alles werkt, dat brengt veel inzicht met zich mee. Dat was natuurlijk echt mega veel werk, maar ook echt heel fijn.
Wat was voor jou het meest memorabele moment?
Ik denk Oerol Festival. Dat was voor ons de laatste keer dat we Aan Chesil Beach speelden, en dat is echt een enorm populair festival in Nederland. Dat is een eiland, en op twee weken komt er zo’n tienduizend man naar dat kleine eilandje. Dat festival wordt ook getrokken door tweeduizend gemotiveerde vrijwilligers. Het was gewoon al waanzinnig om daar deel van te mogen uitmaken. Wij stonden daar tien dagen lang, onafgebroken. We hadden beslist om geen rustdag te houden, wat achteraf misschien niet het beste plan was, maar we wouden er toen echt voor gaan. Zelf naar daar gereden met een vrachtwagen, alles zelf opgebouwd, gespeeld… Dat was echt een hele beleving, maar ook wel een soort overleving. We speelden twee keer per dag, en ’s avonds was dat ook best koud. Dan speelden we met zo van die warmteplakkers, want we speelden buiten. Maar we waren echt super trots. Alles zelf geregeld, alles zelf gedaan. Het was tien dagen knallen, maar achteraf waren we allebei enorm voldaan. We kregen ook elke keer een staande ovatie, het Nederlandse publiek was fan van ‘die twee Vlamingkjes’. De sfeer was echt ongelooflijk.
Als je nu terugdenkt aan het hele project, is er iets waarvan je zegt “dat zou ik anders doen”? Of net iets waarvan je zegt “dat zou ik zeker niet anders doen”?
Het is een twijfelgeval. Wij zijn door een paar gezelschappen benaderd geweest met de vraag om bij hen te komen, als duo. Dat hebben we dan telkens niet gedaan, omdat we het dan toch belangrijk vonden om onze eigenheid te behouden als het gezelschap Tanya en Vergauwen. En nu vraag ik mij soms wel af of we dat toch niet beter wel gedaan hadden. Dan hadden we bijvoorbeeld al die administratieve rompslomp niet gehad. Maar langs de andere kant waren we dan misschien ook niet zo fier geweest , want dan had er overal de naam van een ander gezelschap opgestaan , en dan was het niet meer echt van ons. Maar we zijn ook wel nooit echt tot een nieuwe tweede voorstelling gekomen omdat het gewoon te druk werd. We waren freelancers, en ja, de één is dan hier aan het spelen, de ander daar… Als we waren ingegaan op één van die aanbiedingen, hadden we misschien meer een structuur gehad waarin dat we meer verzorgd waren, en meer samen konden maken. Dus af en toe denk ik wel “wat als we dat wel gedaan hadden”. Maar ja, het gaat zoals het gaat, en we hebben ook altijd graag bij andere gezelschappen gespeeld, dus misschien komt dat wel weer eens, dat onze paden weer kruisen. We spelen nu wel samen bij Compagnie De Koe, dus dat is al heel tof. Maar misschien komt dat binnen een jaar, of vijf jaar, nog wel eens terug.